*காலம் மாறிவிட்டது*
முன் கடந்து போவோரின்
*முகம்* காண முடியவில்லை.
பின் நின்று சிரிப்போரின்
*எண்ணம்* எனக்கு புரியவில்லை.
*தலை* தாழ்ந்தே எங்கும் பயணம்.
*தொடுதிரையை* தொட்டபடி
*உள்ளங்கையில்* தான் உலகம்.
என் *கைபேசி* காதலியானாள்- நான்
கட்டிய *மனையாள்* நெடுந்தூரம் போனாள்...
உற்றாரும் உறவினரும் *Family* குரூப்பில்,
நண்பனும் அவனின் நண்பனும் *நட்பெனும்* குரூப்பில்.
*சாமக் கோழி* கூவிய பின்னும்,
*கொக்கரக்கோ* கேட்கும் முன்னும்,
*வாட்ஸ்சாப்பில்* மூழ்கலானேன் - *நிஜமெனும்* வசந்தத்தை *நிழலாலே* மறந்தும் போனேன்.
எவர் எவருக்கோ *பிறந்த நாள்* வாழ்த்து.. அடுத்தவர் *இழப்பிற்கு* துக்கச்சேதி.
*Hi* என எவரோ அனுப்ப
*Hai* என பதிலுரைத்தேன் - ஏனோ
நான் பெற்ற பிள்ளை
*'அப்பா*'என்றழைக்க,
சற்றே புருவம் உயர்த்தி
பார்வையாலே *சுட்டெரித்தேன்...*
அடுத்தவரின்,
*Status* பார்த்து ரசித்தேன்,
*profile* பார்த்து வியந்தேன்,
*Picture Msg* பார்த்து லயித்தேன்,
*video* பதிவிறக்க ஆர்வத்தில்.
கை அலம்பியபின் யோசித்தேன்.
*நான் என்ன சாப்பிட்டேன்* என்பதை...
*மாமன்* வீட்ட வெந்தியக் குழம்பு,
*மாமி* பொறித்த அப்பளம்,
*தங்கை* வீட்டு தக்காளிச்சோறு,
*மதனி* சொன்னாள் கூட்டுக்கறி என்று இத்தனையும் மனதில் கொண்டு, நித்தம் நித்தம் சண்டையிட்டேன்,
*அமிர்தம்* தந்த மனையாளிடம்.
இது நஞ்சை விட *கேவலமென்று..*.
*நானாய் சிரித்தேன்,*
*நானாய் அழுதேன்,*
*நானாய் வியந்தேன்,*
*நானாய் ரசித்தேன்*-ஏனோ
நான்,
*நானாய் மட்டும் இல்லை...*
*ஆண்ட்ராய்டில்* அனைத்தும் உள்ளதென அங்கலாய்த்தேன்.
என் *குடும்பம்* விலகி போவதை கண்டும் கூட
*Network* கிடைக்கும் இடம் தேடி அலையலானேன்...
*இமேஜில்* கூட
சிரிப்பு, அழுகை, சோகம், வெட்கம் ,
ஆடல், பாடல், குடும்பம், நட்பு என அனைத்தும்.
ஆனால்...
நான் நிமிர்ந்து பார்க்கும் போது
*என் முன்னே எவருமில்லை.,*
சுற்றமும், நட்பும்
*உள்ளங்கை உலகத்தோடு* எனை கடந்து போயினர்...
இது *வாட்ஸ் ஆப்(பு)* உலகம்-போதும்
சொந்தமே.,
இனி என்னோடு *நேரினில்* புன்னகையிடுங்கள்.
நட்பே., வா *தெருவோர டீக்கடை* நமக்காய்
தவம் தவம் கிடக்கிறது...!
படித்ததில் மனதை நெருடியது.....
